Boomkroonpad-Schoonloo-Sleen

Maandagochtend bijtijds de auto in, op naar het Boomkroonpad. Auto geparkeerd en op naar Schoonloo, het eindpunt van de vorige etappe wat ik toen niet gehaald heb. Ondanks dat ik dacht dat het niet zo ver was, bleek ik er toch bijna twee uur over te doen om schoonloo te behalen!! Bij het nakijken op afstandmeten.nl bleken die paar kilometer er 9 te zijn..... En ik maar denken dat ik zo langzaam liep! Vlak voor Schoonloo loop je ineens dit voorbij:

Altijd fijn te weten dat je nog maar 410 kilometer te gaan hebt! ;)

Maar 410 te gaan, betekend ook dat je er al 86 gehad hebt. 86 kilometer gewandeld, wie had ooit kunnen denken dat ik dat zou doen?!


In schoonloo op de brink even lekker pauze gehouden, boekje lezen, wat eten, wat drinken. Dit keer, met dank aan twee extra thermosflessen, wél genoeg te drinken bij me. Na een uurtje maar weer verder, ondanks de warmte. Echt lekker liep ik niet, knie werkte niet mee maar ik kreeg het tempo er ook niet in. De warmte hielp ook niet mee, al was ik blij dat ik afgelopen zaterdag toch een zonwerende pet gekocht had. Dat verschil merk je wel. Maar al met al had ik gewoon mijn dag niet en ik kan eerlijk gezegd ook niet veel over de omgeving vertellen. Het was wel mooi, maar of er iets bijzonders was.... nee. Ook weinig foto's gemaakt, terwijl ik dit keer mijn echte toestel bij me had ipv alleen mijn telefoon. Tot op de laatste kilometer. Daar steek je ineens nog even een heideveld over met echte waterbuffels!! Oké, dat waren het uiteraard niet. Het veld word begraasd door Schotse Hooglanders, maar gezien het warme weer en de aanwezigheid van een vennetje was dit het beeld wat ik aantrof:

En dan is daar het Oranjekanaal, waar ik besloten had te stoppen voor deze dag.


Dinsdagochtend voor de MRI en de uitslag. Helaas liep dat anders, de afspraak was verzet maar dat hadden ze mij niet laten weten. De MRI is dus wel gemaakt, maar de uitslag krijg ik pas aanstaande dinsdag. En toen kwam ineens alle stress eruit en was ik in tranen. Ik ben zo ontzettend bang dat ik weer te horen krijg dat er niks is, net als eerder met mijn knie en ook met mijn elleboog. Ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in dat ze mijn klachten serieus nemen.
Later op de dag nog wat slecht nieuws op verschillende vlakken en tegen de tijd dat het 16.00 was, zat ik er helemaal doorheen. Ik was in tranen en kon niet meer stoppen met huilen. En dus stelde mijn geweldige moeder voor een stuk te gaan lopen.
Om 5 uur alles in de rugzak gegooid, omgekleed en op naar Schoonoord. En jongens, wat was het lekker! Wat was het zalig in het bos en wat werkt dat wandelen toch helend. Binnen 5 minuten had ik mijn eerste ree gezien en waren alle muizenissen uit mijn hoofd. Dát is wat wandelen doet, het haalt je uit je hoofd terug naar het hier en nu. Het geeft je de kans dingen los te laten.

Het lopen zelf ging ook heerlijk, wonderlijk genoeg werkte mijn knie lekker mee, ik had het tempo erin en had ik al gezegd dat het heerlijk was in het bos? Voor ik het door had zaten de eerste 7 kilometer erop.
Halverwege die 7 kilometer was er weer zo'n richtingsbord:

Alweer een stuk opgeschoten met het vorige bord dus!

Oh, en had ik al gemeld hoe heerlijk het zo 's avonds in het bos was?

Weer een stukje verder kom je bij het Pieterpadmonument uit:

Bij het pieterpadmonument hoort natuurlijk een bord met routekaart. Hieronder de hele route:

En uiteraard staat er ook op aangegeven waar je je op dat moment bevindt, bij het rode blokje in het midden van deze foto:

Verder voor de laatste 6 kilometer naar Sleen, langs het Vlietuigmonument:

En verder maar weer. Zeer weinig andere mensen gezien, 1 setje wandelaars en 2 keer 2 mountainbikers, verder was het bos verlaten door mensen. Maar dieren genoeg: Vogels te fluiten, kleine dieren te ritselen tussen de bomen, herten.
Dan kom je het bos uit, onder de grote weg door (die je bijna niet hoort in het bos!) en door de weilanden verder richting Sleen. En al snel is daar, zoals inmiddels gewend, alvast de toren zichtbaar:

In de weilanden werd het wat frisser (al kan dat ook met het tijdstip te maken hebben natuurlijk ;)), dus even vest aangetrokken en verder. En dan is daar Sleen:

terwijl ondertussen de zon majesteus ondergaat:

Aangekomen bij de kerk opgehaald door mama. Even 14 kilometer op een avond gelopen, maar wat heeft het me goed gedaan. Wat ben ik er van opgeknapt. Ik heb echt genoten en kan niet wachten tot het volgende stuk, al schijnt dat minder mooi te zijn. Maar met dank aan @wandelaarA2 (voor haar blog, zie http://www.durea.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=136&Itemid=202&lang=nl) weet ik dat er weer hele mooie etappes aan zitten te komen.

Groetjes, Sigrid

Van Gasteren op weg naar Schoonloo

Gisteren een dag waarvoor goed weer werd voorspeld, dus fietsendrager en mama's fiets achterop de auto en op weg naar Gasteren. Daar moeders achtergelaten zodat ze zelf een plekje kon zoeken om lekker te gaan fietsen, zelf mijn rugzak op mijn rug gehezen en maar weer op pad.

Langs de achterkant van het dorp, leuk over een zandpad in plaats van over de hoofdweg, op naar het Balloërveld, een heide veld wat met dank aan gebruik door defensie nooit bebost is geweest. Het ligt er dus nog haast zo bij als tijdens de middeleeuwen!
Dit stuk hoorde eigenlijk bij de etappe van donderdag, maar omdat ik bang was dat de hei erg zwaar zou worden met mijn slechte knie besloot ik toen te stoppen. Nu dan toch maar het veld over.

Zoals verwacht was het inderdaad zwaar met maar 1 goed been, maar zeer zeker wel de moeite waard. Halverwege de heide kwam de toren van Rolde al in zicht (even goed zoeken, telefoonfoto dus niet de beste kwaliteit):

Weer verder over de heide, waarbij een eindje verderop wederom de toren van Rolde tevoorschijn piept:

En dan zit je zomaar weer op de verharde weg. Hoewel ik normaal liever onverhard loop, was ik nu toch wel dusdanig moe van dat mulle zand dat ik zowaar blij was met een stukje asfalt. En ook hier, wederom, de toren van Rolde:

En nog een paar honderd meter is daar dan Rolde zelf

Vanaf daar volg je een pad dat oorspronkelijk een spoor is geweest. Een zalig pad om te wandelen, lekker beschut en het zonnetje was ook nog zo vriendelijk om er even bij te komen. Dat leverde mooie plaatjes op.

Wat mij echter verbaasde, was dat dit pad om sommige stukken echt smal is. 1 wandelaar past, maar dat is het dan wel qua breedte. Maar dan kom je bij een bruggetje en dan staat daar een bord naast, waarvan je je serieus afvraagt hoe zwaar de mensen dan tegenwoordig geworden zijn dat ze zo'n bord moeten plaatsen:

Vanaf dat punt ongeveer bleek dat ik voortaan toch even wat vooruit in mijn boekje moet kijken. Ik had bij Rolde nog getwijfeld of ik nog langs de supermarkt moest voor meer water, aangezien ik al meer dan 1 fles leeg had (ik heb twee 1/2 literflessen drinken mee). Maar ik dacht dat ik wel langs een uitspanning, camping of boerderij zou komen en besloot dus niet om te lopen via het dorp. Kleine misrekening: Vanaf bovenstaand punt heb ik wel boerderijen gezien, maar heel in de verte. En verder zit er tot aan Schoonloo dus blijkbaar niks meer.... Halverwegewas mijn drinken dus op......

Toch verder, even stukje grote weg, onder de snelweg door en weer de natuur is. En wat een schitterende natuur! Wat is deze route mooi aangelegd. Je volgt eerst een stuk bosrand langs een veld met koeien en ineens sla je halverwege af het veld in. Wel even drie keer een overstapje over de omheining nemen om in het veld te kunnen komen, maar dan ben je ook wel ergens. En ineens, halvewege dat veld, is daar de toren van Rolde weer!

Halverwege het veld stroomt ineens een klein riviertje. Om in het verre verleden deze te kunnen oversteken, was daar een voorde. Voor wandelaars hebben ze inmiddels een touw gespannen om te helpen de voorde over te kunnen steken:

Met mijn stomme knie leek het oversteken over gladde stenen mij niet echt een goed idee, maar gelukkig hebben ze inmiddels ook een bruggetje ernaast gebouwd:

Dus bruggetje over en verder maar weer. Slingerende, onverharde paadjes, veel beter dan dit word het niet denk ik. Echt geweldig. Maar de vermoeidheid begon toe te slaan, geholpen door het gebrek aan drinken. Pauze gehouden, moeders gebeld, maar geen ontvangst en geen drinken dus maar weer verder.

Na dit schitterende pad duik je ineens boswachterij Gieten in. Een aangelegd stuk bos, verdeelt in rechte vakken. Dat betekend lange, rechte paden lopen. Bij de kruising met de Steenhopenweg, waaraan het bezoekerscentrum van Staatbosbeheer en het Boomkronenpad ligt, besloten er mee te stoppen. Dus nogmaals proberen mama te bereiken. Helaas, wat al eerder het geval was, geen ontvangst. Iets wat je niet meer verwacht in ons dichtbevolkte landje, maar wat dus blijkbaar nog steeds kan. Na wat moeilijk gedoe is het dan toch gelukt om opgehaald te worden.

De etappe was al met al wel wat te lang, maar dat had ook met mijn drinken te maken. Ik heb onderweg nog wel pauze gehouden, maar doordat ik dorst had ook snel weer verder gegaan. Ik heb dus domweg niet genoeg rust gehad onderweg.
Helaas Schoonloo dus op een paar kilometer na niet gehaald, dus dat staat nog voor de volgende keer in de planning. Voor nu eerst een rustige week, volgende week dinsdag een MRI van mijn knie. Hopelijk word duidelijk wat er aan de hand is en kan het opgelost worden. Daarnaa kijken hoe nu verder. Ik ben inmiddels dusdanig ver van huis dat ik moet kijken of ik nog wel losse dagen ga wandelen of dat het voordeliger is er twee/drie dagen met overnachting van te maken.

Maar in elk geval, op dit moment al 81 kilometer van het Pieterpad op mijn naam staan. En als ik naar de kaart kijk, kijk waar ik ben en waar Pieterburen ligt, dan kan ik haast niet geloven dat ik dat gelopen heb! En wat is het geweldig, ondanks mijn been! Ik kan niet wachten tot ik weer verder kan!

Reageren aangepast

Het reageren op deze blog bleek nogal lastig. Iets met inloggen op google en aanmelden bij blogspot. Na even speuren bleek dat ik de instellingen anders kon zetten, zodat vanaf nu iedereen kan reageren.

Groetjes, Sigrid die zo meteen weer een eind gaat lopen.

Eindelijk weer begonnen!

Na de blessure van de vorige keer, heeft het wandelen bijna twee maanden stil gelegen. Hoewel de knie nog altijd niet optimaal leek, kon ik niet langer wachten, het was simpelweg tijd om te gaan lopen.
Dus wederom op naar Zuidlaren. Via Dennenoord, wat nog steeds gebruikt word voor geestelijk gezondheidszorg maar niet meer als gesticht, naar Schipborg. Van Schipborg ging de route verder via het stroomdal van de Drentse Aa.
Dat leverde mooie plaatjes op:

Deze mooie paadjes slingerden zich door een schitterend landschap, om uit te komen op Gasterse Duinen. Aan het einde van de Gasterse duinen ligt Gasteren zelf, een plaats die via mijn route niet aangegeven stond met een bebouwde kom bord. Helaas van Gasteren dus geen foto.

In Gasteren een lekkere pannenkoek gegeten en besloten toch verstandig te zijn en te stoppen. Al bij Schipborg was mijn knie weer vervelend gaan doen en vanaf daar ben ik met een gestrekt rechterbeen verder gelopen. Op die manier deed mijn knie geen pijn, maar het is natuurlijk een zware belasting voor je andere been en de rest van je lijf.

Toch is het grappig om te merken dat je soms tegen een punt oploopt waarin je denkt dat je niet verder kan, dat je het helemaal gehad hebt, dat je niet verder wilt. Maar omdat je verder moet, ga je verder. En dan blijkt dat je er rustig doorheen kan lopen, want dat het een paar km verder wel weer heel anders kan voelen.

Het gebeurt me elke keer weer, na een kilometer of 3 zit ik er helemaal doorheen. Het loopt niet lekker en het wil niet. Pas als ik door dat punt heen ben, begin ik lekker te lopen en kan ik ook weer gaan geieten. Iets om te blijven onthouden voor volgende keren!

Hopelijk zaterdag weer, het zou leuk zijn om Rolde toch te bereiken!